هنر

راوی از همان ابتدای روایت، خیال تماشاگر را راحت می‌کند؛ این ماجرا خوابِ راوی است؛ خوابی که قرار است در مقابل چشمان مخاطب به تصویر کشیده شود. راوی، هیچ اسمی ندارد و در واقع با استناد به گزارش‌های خود میان داستانِ فیلم همۀ شخصیت‌هاست و جز آن‌ها نیست. در ابتدای ماجرا با تکرار مواجهیم. تکراری که هم در بازوبسته‌شدنِ درِ آسانسور، هم در بازوبسته‌شدنِ شیر آب به نمایش درمی‌آید. آرینه (ترانه علیدوستی) از این تکرار، احساس غرور و قدرت می‌کند و می‌خندد، در حالی که نوبهار (پگاه آهنگرانی) در دنیای غمگین خود سیر می‌کند؛ صداهای جیغ و فریاد و عربده، …

بدون شک پیش از این دوستداران فیلم های علمی تخیلی، فیلم “جاذبه” (Gravity) به کارگردانی آلفونسو کوارون را دیده اند. فیلمی که علی رغم توجه منتقدین و داوران به آن و با وجود جلوه های ویژه منحصر به فردش، با توجه به اینکه نمی تواند قوانین فیزیک را به خوبی پیاده کند، نمی توان روی آن حساب زیادی باز کرد. شاید بهتر باشد که با صرف نظر از جزییات، از تصاویر خیره کننده و روند داستانی آن لذت برد.