ادبیات

بخشی از داستان کوتاه «روز واقعه»: «مدام از خودم می‌پرسیدم: یابنده‌ی این همه تیغ و طریق برای عقوبت، خداوندگارست یا بنده؟ یادم به شیوه های کشیدن شیره جان می‌رفت، به عقاب و رقابت‌هایی که حاکمان داشتند و مسابقه‌ها که با هم می‌گذاشتند. دیدم در زجرکش‌کردن، ما چه سوابق و تجربه‌ها داریم. مُحبِعلی ماکویی در کرمانشاهان چه‌ها می‌کرد؛ الله‌یارخان آصف‌الدوله در خراسان، ظفرالسلطنه در کرمان… میرزا عبدالحسین سپهدار، عجب شوقِ شَقّه‌کردن داشت. حاج صمدخان شجاع‌الدوله، جَلادِ مراغه و تبریز، چقدر داغ فرزند بر دل مادران گذاشت. خواجه‌ی قاجار، چشم لطفعلی‌خان زند را به چه آسانی با سرانگشت خود کَند و شجاع …

«نویسندگان بزرگ یا شوهرند یا معشوق. بعضی نویسنده‌ها خصلت‌های ناب شوهرها را از خود بروز می‌دهند: قابل اطمینان بودن، قابل درک بودن، دست و دلبازی و برازندگی. نویسندگان دیگری نیز هستند که آدم خصوصیات عشاق را در آن‌ها می‌بیند. خصوصیات احساسی نه محسنات اخلاقی. می‌گویند زنان به ازای هیجان و سرشارشدن از احساسات پرشور، برخی خصوصیات (دمدمی‌مزاجی، خودخواهی، غیرقابل اعتماد بودن، خشونت) را در وجود معشوق تحمل می‌کنند، اما هرگز این خصوصیات را برای شوهر نمی‌پسندند. به همین ترتیب، خوانندگان نیز غیر قابل درک بودن، وسواس، حقایق دردناک، دروغ ها، دستور زبان بد را تحمل می‌کنند، اگر در عوض، نویسنده …